Բորխերթ Վոլֆգանգի այս ստեղծագործությունը: Նրա ստեղծագործություններից մեծ սիրով կարդացել եմ «Լապտեր, գիշեր և աստղեր», «Հենց այս երեքշաբթի», «Ծաղկեփունջ»: Ի դեպ ասեմ, որ սրանք գրել է պատերազմից հետո, երբ հոգով կոտրված էր, ու ներաշխարհը խառնված: Երբեք չեմ սիրել պատերազմ, ու կարծում եմ ոչ ոք էլ չի սիրում: Գուցե կան մարդիկ, որ չեն ատում պատերազմը: Ժամանակ առ ժամանակ մարդու ինքնությունը շփոթեցնում է մտքերը: Շատերը չգիտեն ինչ է «պատերազմ» ասվածը, ինչ նպատակով է ստեղծվում այն, ինչպես է անհետանում և վերջապես ինչ հետևանքներ թողնելուց հետո է միայն չքվում: Ինչ է պատերազմը.
Նախ հասկանանք, որ այն իրենից ներկայացնում է պայքար, ստեղծում է որևէ բան ոչնչացնելու,կործանելու տրամադրություն: Իշխանությունների մտածելակերպով գուպարի միջոցով տարածքային հարցերի լուծում ստանալն է: Սակայն տուժում է միայն մարդկությունը՝ ընտանիքի անդամ կամ հենց ինքնությունը կորցնելով: Ես վստահ եմ, որ շատերը կռվում են, իրենց կյաքնը վտանգում են ընտանիքի համար: Նրանք պայքարում են, դուրս գալիս բոլորի դեմ՝ չխնայելով իրենց կյանքը: Պատերազմներին վերջ տալու համար, խաղաղություն պահպանելու համար հարկավոր է յուրաքանչյուր իշխանություն պարտավորություն կրի բավարարվել իր երկրի տարածքով:
ԿԱՐԾՈՒՄ ԵՄ՝ ՄԻ ՕՐ ԲՈԼՈՐԸ ԿՑԱՆԿԱՆԱՆ ԱՊՐԵԼ ԽԱՂԱՂՈՒԹՅԱՄԲ:
No comments:
Post a Comment